Bij zijn afscheid als clubvoorzitter van Union Voetbal kreeg Marc Seveke een soort mysterieguest over de vloer. Maar eerst kreeg hij wat labels opgeplakt: bruggenbouwer, probleemoplosser, sterkhouder, termijndenker, netwerker. Het zal je maar gezegd worden…
Nee, de sprekers staken hun loftrompetten niet onder stoelen of banken en aan het enthousiaste applaus te horen helemaal terecht. Liefst drie keer was Seveke voorzitter van v.v. Union, decennialang de club-to-be voor leerlingen van het Canisius College. Uiteindelijk kwamen de rood-zwarten terecht aan de Rijksweg, maar volbloed Hengstdaller Seveke is er al 65 jaar lid.‘Als je mijn jeugdvoorzitterschap, lang geleden, meetelt, hanteerde ik vier keer de hamer,’ zegt Marc, ‘ik ben blij en dankbaar dat ik dat voor m’n cluppie mocht doen.’
Onpasseerbaar
En zoals dat dan gaat hou je als feestvarken een dankwoordje en Marc haalde wat goud van oud uit de sloot, zoals: ‘Ik was destijds misschien niet de allerbeste voetballer van Union1 (dat gaat hij waarschijnlijk nog lang horen), maar je moest me minstens drie keer passeren om me kwijt te raken.’ Nou, het zal verrekt lastig worden om hem als topvrijwilliger van Union ooit te passeren. Vrijwilliger? Ja, ook een voorzitter is ‘n vrijwilliger. Maar daarover straks meer, want toen de onpasseerbare zijn vrouw Run bedankte viel hij toch effe stil. Gelukkig kreeg hij razendsnel wat vers gerstenat aangereikt, in wat ze bij Union kennen als het voorzittersglas. ‘Helpt altijd,’ kreeg dochter Iris de lachers op haar hand.
Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond
Nou, dat was het dan, samen nog een glas drinken en klaar, dacht de onpasseerbare en hij stapte van het podium, op naar de knuffels van zijn geliefde Run, zoon Kaz en Iris. Echter tadaaa… out of the blue werd hij dan tóch gepasseerd. Met een onvervalste panna nog wel, van zijn eigen bestuur, zijn eigen cluppie, want Marcs opvolger Bas van Bakel gaf het woord aan KNVB-ambassadeur Nico van den Ham.
Die loofde eerst vrijwilligers in z’n algemeenheid en hun absolute onmisbaarheid voor alle clubs in het land. Vervolgens spitste de ambassadeur dat toe op Marc Seveke: ‘Nou heb ik al heel wat mensen een onderscheiding mogen uitreiken,’ sprak de ambassadeur, ‘maar dat iemand drie, ja vier keer voorzitter was? Nog nooit’. En hij vroeg Iris naar voren om namens de KNVB bij haar vader het gulden blijk van verdienste op te spelden. Dat deed ze gladjes, was geen speld tussen te krijgen. Het forse bloemboeket was voor haar moeder Run en die was daar zichtbaar mee in haar voetbalnopjes.Weer klonk een daverend applaus en eindelijk kreeg de onpasseerbare verlof om zich onder z’n voetbalvrienden te begeven. Schouderkloppen, hugs en knuffels, klapzoenen, van alles viel hem ten deel. Gevraagd of hij misschien nog uit ging eten verklapte Marc dat Run voor later vanavond nog haar beroemde gehaktballetjes in de pan had liggen.
Spontaan vormde zich een rij vrijwilligers om hem daarmee te helpen…
18-12-2025,
Leo Eijkhout
www.leoblogtmaarraak.nl
